Międzyczas

Warszawa ma to do siebie, że potrafi człowieka połknąć w całości w okolicach, powiedzmy, środy i następnie wypluć go we wtorek. Miesiąc później. To się zdarza w każdym miejscu na ziemi o każdej porze i nie powinno wcale nikogo dziwić.

Mnie również zjadł międzyczas. W jego przepastnych wnętrznościach nauczyłam się gotować dziwną potrawę z ciecierzycy, piec ciasto malinowe, biegać na 5km w 27 minut, tworzyć filozofię marki od podstaw (pssst, to sekret) oraz odkryłam uroki Lubelszczyzny o czym powstanie zupełnie oddzielny wpis. Wypad do Kazimierza był bowiem poważnym szokiem kulturowym, który przypomniał mi pewną rozmowę ze znajomym na temat Białegostoku. Tak się składa, że kolega K. miał okazję pracować tam przez kilka miesięcy, ja natomiast odwiedziłam te okolice, żeby ponownie zakochać się w Kapeli Ze Wsi Warszawa. Przy okazji tego zakochiwania się, przemierzyłam okolice i wyczytałam, że Białystok to "najszczęśliwsze miasto w Polsce". Rewelacją podzieliłam się z kolegą K., bo wydała mi się z perspektywy jednej nocy spędzonej w przycerkiewnym ośrodku pielgrzyma informacją całkiem prawdopodobną. Kolega K. uśmiechną się tylko i, wyprzedzając na trzeciego, powiedział: "Pewnie, że są szczęśliwi. Bo nie wiedzą, że gdzie indziej byliby sto razy szczęśliwsi. To co mają robić?". Po odwiedzeniu Kazimierza Dolnego zastanawiam się czy to prawda. Czy to możliwe, że jest szczęście i nadszczęście i podszczęście. Czy można popatrzeć na kogoś szczęśliwego i powiedzieć mu: "rozumiem, że wydaje Ci się, że jesteś szczęśliwy, ale to tylko pozory. Przy Twoim domu nie ma kina. Po wodę musisz iść do studni. Cholera. Tu się nic nie dzieje." Chyba nie można. Ale to następnym razem.

Tymczasem lipiec i kwiaty i wieczory do muzyki otwartych okien:





Więcej (chociaż niewiele)