1 stycznia 2016

Po latach odkryłam, że tamto uczucie, to "przeżywanie" to nie ekscytacja, ale obawa. Na różnych etapach życia źródła tych strachów sączyły się z różnych stron, kropla po kropli drążąc moją głowę, która jest jak ten kamień, co go cicha woda ciach i zgasł. Rodowicz mi dzisiaj o tym śpiewała, kiedy pakowałam koło 9.40 aparat do plecaka. Trochę się spóźniłam, tak to prawda, być może za długo piłam poranną kawę i nie wyszłam o równej 9, jak planowałam, ale cóż z tego? Co konkretnie takiego złego wydarzyło się przez te 40 minut? Nic.

Kocham te noworoczne poranki, kiedy zupełnie trzeźwiutka i bez śladów kaca jadę sobie posylestrowym tramwajem. Ludzie mają nietęgie miny, pogubili poprzedniej nocy czapki nie spodziewając się zupełnie, że w Nowym Roku zastanie ich -12 stopni, a nie kraina szczęśliwości, którą obiecywali sobie pomrocznie poprzedniego wieczoru. Niech im się tam darzy. Niech mają miodowe krainy, ale lepiej chyba gdyby mieli te swoje czapki. Tak mi się przynajmniej wydaje, kiedy naciągam na uszy czarną wełnę, wbiegam w objęcia zimna i pędzę, żeby złapać autobus. W środku czeka na mnie ciepło, dzięki któremu z przyjemnością czytam wypożyczoną niedawno z biblioteki książkę. Mam 30 minut na lekką lekturę. Pusty pojazd powoli toczy się przez Warszawę. 

Nie muszę już dbać zanadto o 31 grudnia, bo wszyscy ogarnęli, że jestem dziwna jakaś, krzywa nieco i zupełnie nieśmieszna. A ja sobie układałam paletę: od zieleni przez błękity aż do kremowych, słomianych barw.