27 grudnia 2015 Las

Mam słabość do wielu rzeczy, ale szczególne miejsce w moim sercu mają mech, paprocie i długie struny żółtych traw, na których grywa wiatr. Lubię brzozy, chociaż w dzieciństwie powtarzano mi, że brzozy nie są najlepszymi towarzyszami i lepiej inwestować swoje uczucia w lipy. Nie mam nic przeciwko lipom, czy bukom, ale brzozy mają w sobie coś drobnego i znajomego. Jeśli są w pobliżu, to mam pewność, że nie jestem kompletnie pogubiona.

Puszcza Kampinoska jest blisko i podobno pojawiły się w niej znowu wilki, więc nadal chodzę do niej z aparatem oraz termosem pełnym słodkiej herbaty. Któregoś dnia przestanę być tylko gościem w lesie, a stanę się jego częścią. Myślę, że muszę poczekać jeszcze chwilę lub dwie, ale w końcu to nastąpi. Spokój, w który bardzo wierzę.

Tymczasem zdjęcia z samej końcówki października [sic!]. Nie pamiętam kiedy ostatnio było tak ciepło.

 

Na koniec playlista na te dziwne dni ni to zimowe, ni to kwietniowe. Na dobre, proste drogi.